Op zaterdag 15 februari 2014 namen wij afscheid van Rit Merckx. Rit was de ziel van Teater De Minne. Een harde werker achter de schermen, “une grande dame” op de planken, een zorgzame vriendin voor ons allen. Dit verlies slaat ons met verstomming. De weinige woorden die we vinden zijn er van dank. Merci, Rit. Voor wie jij voor ons was, voor al wat jij ons hebt gegeven. Oprecht.

Na jou zal alles anders zijn. De vreugde en de pijn.
(Robert Long)

Jan Lissens schreef in naam van onze toneelkring volgend afscheidswoord:

Je komt tijdens je leven mensen tegen die een onuitwisbare indruk op je maken. Door wie ze zijn. Door wat ze doen. Door wat ze betekenen voor hun omgeving, voor hun vele vrienden.
Rit was voor ons, leden van Toneelkring Wij, zo iemand. Waar Renaat al 30 jaar lang de onverwoestbare motor is achter onze toneelkring, was Rit ongetwijfeld de ziel van Teater De Minne.
Met veel inzet, met een groot hart voor onze toneelvereniging, maar vooral met een warme genegenheid voor ieder van ons, heeft zij jarenlang mee gebouwd aan wat ongetwijfeld een succesverhaal werd. Een verhaal, waar wij allemaal een rol konden in spelen.
Rit was alomtegenwoordig in De Minne. Ze zorgde er voor dat iedereen zich thuis voelde. Ze coördineerde jarenlang de was, de plas en de tap in De Minne en waakte er bij elke opvoering of activiteit voor dat alles op wieltjes liep. Viel er ergens toch nog een gat in de organisatie, dan was Rit er om dat gat meteen te dichten.
Rit zocht de spotlights niet; ze werkte altijd voor de vereniging, stond ten dienste van het grotere geheel. Een hoofdrol hoefde niet voor haar; Rit was gelukkig wanneer ze merkte dat Toneelkring Wij als ploeg scoorde, wanneer ons publiek tevreden de zaal verliet, wanneer spelers en techniekers na een voorstelling in elkaars armen vielen en achteraf aan de toog in De Minne bleven napraten, wanneer alle Wij-leden na het einde van de laatste voorstelling een gekke hoed opzetten … lachten en dansten …Zij genoot van de sterke verbondenheid in de groep, van die gezellige Wij-sfeer, van het altijd aanwezige enthousiasme in Wij. Enthousiasme waarvan zij ongetwijfeld een van de grote gangmakers was.
Rit stond ook meermaals in De Minne op de planken. Ze zorgde er voor mooie, vertolkingen; we denken dan zeker aan “Rose”, “Rosalie Niemand” en aan “Een dag uit de dood van Piet Snot”, waarin zij onvergetelijke hoofdrollen neerzette. Maar ook in stukken als “Festen”, “De Verlossing” en “De getatoeëerde roos” wist zij het publiek te raken. We zien haar nog in “Ananas”, haar laatste rol, nu bijna twee  jaar geleden. Ze speelde in dit stuk “Madame Irène”, een kranig madammeke, lid van de Boswell-sisters, die een wat amateuristische platenstudio runde. Zoals altijd hebben we heel wat afgelachen tijdens de repetities; en zoals altijd bracht Rit haar rol met een aanstekelijk enthousiasme… Niemand die toen kon vermoeden dat dit haar laatste rol zou zijn.
Want een paar maanden na “Ananas” werd Rit ziek. Toneelspelen zou ze niet meer doen, maar ze bleef actief zolang ze kon. Ze bleef genieten van die gezellige sfeer in De Minne, bleef supporteren voor haar toneelkring, voor Teater De Minne, waarvoor ze zoveel had gedaan, waarvan ze zoveel hield.
Vorige week verliet ze ons, na een moedige, maar ongelijke strijd. Zaterdagmorgen, tijdens een toneelweekend dan nog, kregen we het slechte nieuws. Er ging een schokgolf door Teater De Minne.
Toch werd er ’s avonds gespeeld. Rit en Renaat wilden het zo. De voorstellingen van “De Canadese muur” werden een eerbetoon aan ons Rit… Want iedereen besefte, iedereen weet dat zonder Rit Teater De Minne nooit Teater De Minne zou geweest zijn.
Lieve Rit, we zijn vandaag vooral dankbaar.  Dankbaar omdat we ooit je pad hebben mogen kruisen. Dankbaar omdat we een deel van je levensweg mee afgelegd. Dankbaar dat we je hebben gekend. Dankbaar voor de vele mooie momenten die we samen met jou hebben beleefd.
Rit, je zal altijd een plaatsje hebben in ons hart; je zal altijd aanwezig blijven in Teater De Minne.